Witgeinstain Traktatus kitabında soyut kavramlardan bahsedip sonunda şu cümleyle kapanışı yapar; “Üzerinde konuşulamayacak konular hakkında susulmalıdır.”

Yani demektedir ki sınanamayan soyut kavramlar hakkında konuşmak boşunadır o zaman konuşmamak gerekir.

Ee dersin o zaman ben bu kitabı neden okudum kitap tamamen soyut kavramlardan oluşuyor. Bir de o dönem zaten 200 sayfalık kitaptan en fazla 10 sayfa anlayacak idrak düzeyindeyim yaşım 20-21, niye bunu yaptım ben. Diyelim ben yaptım bu cümleyi kitabın sonuna koymuşsun, cahildim dünyanın rengine kandım sen niye yazdın?

Bu çıkarım baştan beri sende vardı.

Derste hocamızda bu konunun absürtlüğü üzerine konuştuğu için biraz da alayla konuyu kapattık. Sonrasında elime Oğuzcuğum Atay’ın kitapları geçti. Tehlikeli Oyunlar’da şöyle diyordu Atay ‘Fakat Allah kahretsin albayım insan anlatmak istiyor’.

Bu iki durumu yine bağdaştırdım diyemem kitabı okurken.

Geçenlerde alanımla ilgili bir kitap okurken çok beğendiğim bir pasaj buldum, fotoğrafını çektim ama kime atacağımı bilemedim. Zira o kadar özel alan bilgisiydi ki tanıdığım kimsenin ilgisini çekmeyeceğini düşündüm ve biraz da hayal kırıklığı ile telefonu bıraktım ve fark ettim ki insan anlatmak istiyor çünkü paylaşmak istiyor. Oğuzcuğum Atay’ın cümlesini biraz düzenlersem ‘Fakat Allah kahretsin albayım insan paylaşmak istiyor.’

Günümüzde sosyal medya paylaşımları oldukça eleştiriliyor.

İnsanların yediklerini, gezdiklerini, tüm hayatlarını paylaştıklarını dile getirip bu yeni türeyen insan yapısını eleştiriyorlar. Bir TEDX konuşmasında insanların önemli bir kısmının eğer paylaşmayacaklarsa tatile bile gitmek istemeyeceklerini anlattı konuşmacı. Tabi sonra bir kınama geldi, bu insanlar ne hale gelmişti, neydi bu paylaşma merakı, sosyal medya bağımlısı olmuştuk.

Kendi hayal kırıklığım üzerinden düşündüm, bence biz zaten hep paylaşıyorduk, paylaşmayı istiyorduk ama bunu farklı mecralarda yapıyorduk. Yeni gelişmelerle bu mecralar da değişmiş oldu. Şimdi düşünün sizin için önemli bir ödül almışsınız.  İnanılmaz prestijli. Nobel olabilir, Oscar olabilir neye kıymet veriyorsanız artık. Ödülü aldınız eve geldiniz, arayacak kimseniz yok, tebrik eden kimse de yok.

Oturdunuz evde ödül size bakıyor siz ödüle.

Ne düşünürdünüz?

Ben muhtemelen olmaz olsun böyle ödül derdim. Bunu arkadaşlarıma anlatmayacaksam, sevincimi paylaşmayacaksam ne önemi var o heykelin, plaketin?

Dolayısıyla biz sosyal medyanın gelmesiyle daha paylaşımcı olmadık bence zaten hep paylaşmak istiyorduk sadece yöntemini değiştirdik. Aynı at arabasından, basit motorlu taşıtlara oradan da günümüz arabalarına geçiş gibi, hedef bir yerden bir yere gitmekti zamanla araçları geliştirdik.

Bu paylaşımın yolu kişiden kişiye değişiyor olabilir, birileri özellikle yakın arkadaşlara sahip olanlar onlarla paylaşıyor, birileri de sosyal medya üzerinden paylaşıyor.

Sosyal medya paylaşımı asosyallikle artar mı?

Yani gerçek hayatta paylaşım yapacak arkadaşlarımızın olmaması bizi sosyal medyaya daha çok yönlendirir mi ise başka bir konunun tartışması.

Sonuç olarak şunu söyleyebilirim ki üzerinde konuşulamayacak konular üzerinde bile söyleyecek sözümüz varsa insan paylaşmak istiyor, kim olursak olalım.

DİKENLER