Askeri alanımız vardı. Yemyeşil. Susurluk’un akciğeriydi.

Ofisler, devasa depolar…çamlar içinde kaybolup gidiyordu.

Tek rahatsızlık veren girişteki lojmanlardı ki onlar da sonradan yapılmıştı.

Birden askerler taşındı.

Ve o güzelim bölgede bir çöküş başladı. Uzaktan bile insana huzur veren havası söndü.

Büyükbaş hayvanlar otlamaya başladı.

Girişteki mermer üstüne işlenmiş şehidin adı silindi, resmi soldu.

Ve sonunda İlçenin en gözde alanı , “Önce Vatan’ı “ anı oldu.

Lojmanları viran olmuş. Hiç acımadım.

Lakin tarihi depoların pencerelerini kırmışlar, kapılarını söküp götürmüşler. O, çok hazin.

Kale gibi olmasa yıkıp taşlarını da götüreceklermiş. Bilmiyorum belki yavaş yavaş onları da başlamışlardır sökmeye.

Sözde üniversite binası olacaktı. Şimdi yıkıldı yıkılacak…

Çünkü sahipsiz…

.………………………………………………

Kandırıyorlar bizi.

………………………………………………

Yıllarca yöremiz topraklarının pancar üretimine uygun olmadığını söylediler.

İnandık.

Hatta, fizibilite çalışması yapılmadan şeker fabrikası kurulduğu için kuranları eleştirdiğimiz bile oldu.

Pancar yöremize uygun değil dendi durdu hep. Çiftçi pancar ekmekten soğutuldu. Zarar etti. Dibinde şeker fabrikası olmasına karşın pancardan vaz geçti. Ekenler pancarını teslim etmek için saatlerce sıra bekledi.

Şeker Fabrikasının kapatılması için şartlar planlı bir şekilde uygun hale getirildi.

Satılacaktı. Satılamadı.

……………………………………………

Kepekler mahallesinde belediye otuz dönüm pancar ekti geçtiğimiz yıl.

Geçtiğimiz gün söktü. Şeker oranı on üç küsur.

Eskişehir’de üretilen pancardan daha yüksek bir polara( şeker oranına) sahip.

Demek ki, pancarı Eskişehir’den getirip , nakliye maliyeti bindirip şekeri pahalıya mâl etmek kader değilmiş.

…………………………………………

Susurluk’un köy ile kasaba arasına sıkışıp kalması da kader değil…

YAZAR: Levent GÜNDOĞAN