Çocuklar yürümeye başlamadan tabletle oynamaya başlıyor.

Anneler mutlu. Onlara da Facebook’ta, Instagram’da dolaşmak, hikayeler paylaşmak için bol vakit kalıyor.

Sonra, okul günleri gelip çattı mı çocuğu okula göndermek deveye hendek atlatmaktan zor geliyor. Okulda yaşanan uyum sorunu, dikkat eksikliği cabası.

Bu bir tuzaktı ve önce anneler düştü.

Ergenlikte mafya dizileri giriyor devreye. Hiç ölmeyen, onlarca kişiyi öldürüp elini kolunu sallaya sallaya dolaşan siyah takım elbiseli reislere başlıyor bir özenti.  Sonra, sokaklarda gruplar halinde takılan kaba saba konuşan saygısız bir gençlik.

Baba gururlu, oğlu delikanlı.

Bir de tarikatlar var. Çocuklar bir girdi mi kedi gibi oluyorlar.  Sorgu sual yok, araştırma soruşturma yok.

Tez, anti-tez hak getire, şeyh ne derse o.

Anne de memnun baba da.

Dindar çocuk, söz dinliyor, içkisi, kumarı yok.

Farkında değiller, beyinler yıkanmış yavaş yavaş, şeyhlerinin emrine girivermiş.

Tuzağa düşmeyen gençler özgür. Kulağına küpe takıyor, saçlarını uzatıyor, acayip giyiniyor, saçını aykırı boyatıyor. Toplumun kendince doğru bulup koyduğu kurallara uymuyor. Ebeveynleri ile hep kavga ediyor.

Hayalleri farklı, beklentileri farklı, gelecek planları farklı.

Ancak bu fark onları geleneksel ortamların dışına itiyor. Dayanan dayanıyor, sinirlenen yurt dışında alıyor soluğu.

Velhasıl bir garip durumda ülkem gençliği.

Geleceği hangi koşullarda omuzlayıp götürecekler?

Bir de o var.

İçine kapanmış bir toplum, tarikatlar almış başını yürümüş. Cahillerin ferasetine güvenen profesörler üniversitelerde ders veriyor.  Tüm sorumluluklarını kadere kilitlemiş bir siyasi iktidar. Evrensel ahlakın, özgür vicdanın yerini sözde şeyhlerin, şıhların zaaflarına göre uydurulmuş dini telkinler almış.

Kadınların asli görevinin annelik olduğuna inanan zihniyetin söz sahipliğinde yönetilen bir devlet.

Velhasıl bir garip durumda topyekûn ülkem insanı.

Yük ağır….

YAZAR: Levent GÜNDOĞAN